Tour
d’Europe 2017 – Geomadness
In het leven heb je altijd mensen die ergens
een passie voor hebben en je hebt mensen waar je op kunt bouwen. Je hebt ook
mensen waar je enerzijds op kunt bouwen en die anderzijds een passie hebben. En
als je 4 van zulke mensen hebt en je stopt ze in een auto met een missie, dan
kunnen er mooie dingen gebeuren.
Ik zal proberen deze lange blog in wat
logische delen te hakken zodat je kunt kiezen wat je wilt lezen. Tussen de
lappen tekst door zullen er wat subtitels staan waarbij ik wel probeer dat die
ook de lading dekken.
Het
Idee.
We schrijven augustus (?) 2016 als mijn broer
Frank (Geospaap) het idee oppert om binnen 24 uur in zoveel mogelijk landen een
cache te loggen. Nou moeten jullie wel weten dat ik elke dag wel 5 waanzinnige
ideeën in mijzelf opper maar dat mij bijna altijd het geld en de tijd ontbreekt
om er ook maar 1 van uit te voeren. Mijn broer is toch anders. Die kan zich
focussen op één ding en zich daar dan ook helemaal op storten. Ondertussen had
ik al ‘ja’ gezegd op zijn vraag of ik mee zou willen gaan, en ook mijn zwager
Hein (het mannelijke deel van Senv2312) was meteen enthousiast geworden. Nummer
4 maakte het sprookje compleet en bij nader onderzoek bleek dat mijn
schoonzusterT (sorry van die ‘T’ maar zo begroet ik haar altijd) te zijn. Ook
zij heeft een Geocachenaam en die luidt Alice in Geoland.
De
voorpret.
Als ik achteraf het aantal (ongelezen) e-mails
tel welke de andere 3 heen en weer verstuurd hebben dan is er héél veel
voorbereidend werk geweest. Ik ben een zelfstandig ondernemer (www.radvanfortuintekoop.nl) en mij
ontbrak helaas de tijd om mij er helemaal in te verdiepen. Misschien kwam dat
ook omdat ik puur voor de lol soms een dagje ga geocachen en er zeker niet zo
actief mee bezig ben als mijn broer en schoonzus. Mijn bijdrage bestond
eigenlijk uit het pimpen van de auto met allemaal stickers. Mijn zwager Hein
had een mooi logo ontworpen en uiteindelijk prijkte dat op de motorkap. Links
en rechts hadden we de logo’s van onze bedrijven geplakt en natuurlijk ook de
Geo-namen van de ‘drivers’. Voor mij was dat helaas zo’n beetje de voorpret.
Het
dilemma omtrent een afvaller.
En dan komt opeens de mededeling dat mijn zus,
die dan weer getrouwd is met mijn zwager (Senv2312), een opdracht binnen heeft gesleept waarvoor
ze 2 weken naar China moet. Op zich nog niet zo’n groot probleem maar er komt
de betreffende week ook nog een uitwisselingsstudent logeren dus het is wel
noodzaak (en verplicht) dat er een volwassene bij aanwezig is. De tijd van
Pippi Langkous is helaas niet meer.
Misschien is dit wel informatie waar je
helemaal niet op zit te wachten maar je moet er wel rekening mee houden dat
zoiets kan gebeuren. Je hebt dan 2 opties; of je verplaatst de reis naar een
andere datum, of je zoekt een vervanger. Wij hebben natuurlijk eerst gekeken
wat de mogelijkheden waren om de reis te verzetten naar een andere datum. Dat
bleek echter helemaal niet zo eenvoudig te zijn; omdat je behoudens 4
deelnemers ook nog een thuisfront hebt die ook hun vrije dagen moeten
aanvragen, en dat je na de originele datum ook al te maken krijgt met diverse
vakanties met bijbehorende drukte op de Europese wegen. Helaas hebben we toen
toch besloten om Hein thuis te laten en op zoek te gaan naar een vervanger.
De
zoektocht naar een vervanger.
Toen de beslissing om Hein thuis te laten
eenmaal genomen was heeft Frank ergens een berichtje geplaatst met de vraag wie
er eventueel zin had om op vrij korte termijn mee te gaan. Daarop zijn diverse
reacties gekomen en omdat Frank en Elles regelmatig met andere Geocachers in
contact komen of ze herkennen via de logs of hun caches, hebben zij eigenlijk
de keus gemaakt voor Rocks Twist ofwel Ferry. Voor mij een totaal onbekende
maar als mijn familie zegt dat het een goede keuze is dan heb ik daar alle
vertrouwen in. Voor mij was het alleen even spannend omdat ik na 24 uur met hem
in een auto ook nog eens de nacht met hem zou doorbrengen in een hotelkamer,
dan wil je natuurlijk ook wel relaxt na 24 uur onthouding even ongegeneerd
kunnen poepen J. Maar goed, Ferry
werd toegevoegd in de groepsapp en met een ‘Welkom Ferry, ik ben Haico’ hebben
we kennis gemaakt.
De
laatste loodjes. Jetzt geht’s loss!
Ondertussen kwam de datum wel steeds dichter
bij en moest ik me ook gaan concentreren op zaken die van ongekend belang
waren; reisverzekering, geldig rijbewijs, geldige ID-kaart, contant geld om de
corrupte politie mee om te kopen, lopende opdrachten of afwerken of
doorplannen, databundels organiseren zodat mijn gezin online ook mee kon
genieten. Reistas inpakken, boodschappen doen, flessen water invriezen zodat ik
24 uur een koude koelbox heb, 5 batterypacks opladen, foto’s en films verwijderen
van mijn mobiel zodat ik genoeg ruimte heb...... Manmanman, ik kreeg zowaar
gevoelens van stress. Gelukkig blijk ik dan altijd weer mensen om mij heen te
hebben die met mij meedenken. Dus ruim voor vertrek wou ik mijzelf neervlijen
op de bank om nog een uurtje een powernap (=snel slaapje) te ondergaan, toen ik
een berichtje kreeg of ik even met mijn jongste zoon langs de doctor wou gaan i.v.m.
een al dan niet gebroken en/of gekneusde vinger. Gelukkig bleek het te gaan om
een gekneusde vinger en was een extra ritje naar de gipspoli niet noodzakelijk.
Dus kon ik nog even neerploffen op de bank en mijn oogjes een paar minuten
dichtdoen.
Jetzt
geht’s los!
Rond 20:30 was het voor mij dan eindelijk
zover. Frank, Ferry en Elles waren al ruim een uur onderweg voordat ze bij mij
de straat kwamen inrijden. Snel alles ingeladen, afscheid genomen van het
thuisfront en op weg naar waypoint #1 ; Limburg! Voor mij dus ook de eerste
keer dat ik echt kennis maakte met Ferry, de vervanger van Hein. En eigenlijk
had ik er meteen een goed gevoel bij, al schrok ik wel even toen hij vertelde
dat hij al ruim 9000 caches op zijn naam had staan (ik voel mij al een beginner
bij mijn broer die er slechts 4000 heeft gelogd).
Gelukkig is Ferry een leuke verteller en zit
hij ook boordevol met leuke verhalen en gaandeweg kwam ik ook te weten hoe de
geocaching-machtsstrijd op de Zuid-Hollandse eilanden in elkaar steekt. Als
hobbyist geocacher pis je zowat in je broek als je hoort hoe de fanatieken het
spelletje spelen. Mooi om te horen hoeveel lol sommigen aan dit spel beleven!
Ondertussen kwam ons waypoint #1 rap
dichterbij en na een koffiepauze bij de Mac reden we het laatste stukje naar
crematorium Walpot Eijsden alwaar onze eerste cache op ons lag te wachten.
Einde
van deel 1
Deel 2
Het is nu zaterdag 15 april, precies 1 week
geleden dat wij in de auto zaten. Eigenlijk moet ik nu thuis zijn om de
verjaardag van mijn jongste zoon voor te bereiden maar omdat ik toch naar mijn
zaak moest om wat achterstallig werk weg te werken en wat werk voor te bereiden
heb ik toch maar even naar huis ge-appt dat ik wat later kom. Meestal is dat
rond 22:00 uur J Dat geeft mij
mooi de tijd om verder te gaan met het reisverslag van onze trip door Europa.
Ik was gebleven bij onze aankomst in Eijsden en zal daar dan ook maar mee
verder gaan. MAAR!!!!! Ondertussen heeft mijn broer Frank een fantastisch
gedetailleerd verslag geschreven van de hele tocht, met alle tijden, locaties
en leuke anekdotes erbij, iets war ik nogal tegenop zag omdat ik eigenlijk geen
flauw idee had waar ik die 24 uur was of mee bezig was.
Dus eigenlijk heb ik maar besloten dat dit een
mooi punt is dat jij als lezer moet beslissen of je eerst het verslag van mijn
broer Frank gaat lezen, die zich onder deze link ( Frank, je moet nu onder
‘deze link’ een link maken naar jouw verslag. Red.) bevindt, of dat je eerst
mijn verslag gaat lezen maar dat je wellicht geïrriteerd raakt omdat er geen
zinnige geo-info (bestaat dat?) in voorkomt. It’s up to you!
De
achterbank.
Als ik er aan denk krijg ik weer last van
claustrofobie. Het was ook 1 van de dingen waar ik nogal tegenop zag; 24 uur
lang opgesloten zitten in een metalen doodskist van 5 bij 2 meter en 1 meter
hoog. Gelukkig bleek het qua beenruimte reuze mee te vallen en hadden we ook
geen zeurders in ons midden, al was Hein, die aan het babysitten was in
Doorwerth ( Arnhem, Gelderland, NL. Red.) wel een beetje aan het miepen via WhatsApp
(sorry voor deze info maar Hein was bang dat hij niet meer genoemd zou worden
in deel 2, bij deze dus wel Hein, Salut!).
Maar goed, als jullie van plan zijn om deze
tocht der tochten te evenaren of te verbeteren dan is het geen overbodige luxe
om de auto qua ruimte wel vooraf even goed te testen. Wij hadden zelfs het
plan/de optie om een deel van de achterbank naar beneden te klappen en zodoende
een slaapplaats te creëren. Een mooi en nobel idee maar je blijft je verbazen
hoe makkelijk mensen zittend kunnen slapen terwijl je een berg afdaalt via
haarspeldbochten.
Om even terug te komen op de achterbank, daar
zit je dus wanneer je niet aan het rijden bent en niet aan het navigeren bent.
En het uitzicht is klote, maar volgens mij had ik dat al eerder gemeld. Ik heb
nog wel een paar goede tips; zorg dat je zo weinig mogelijk spullen achterin
hebt, dus géén tassen, vuilniszakken, kabels, boeken, papieren, slaapzakken,
koelboxen, opblaaspoppen, geocaching-tools of andere dingen die ruimte innemen.
Zorg dat een paar goed oplaadpunten hebt voor je telefoons en eventuele andere
apparatuur. Ik had zelf 6 powerbanks meegenomen maar heb er geen 1 van gebruikt
omdat mijn broer gezorgd had voor extra veel sterke oplaadpunten. Een
Fleece-dekentje en een klein kussentje is wel handig voor de korte power-nap.
Voorin
de auto.
Hoe goed iemand een reis ook voorbereid, als
je er zelf te weinig aandacht hebt kunnen besteden dan kan het gebeuren dat je
een soort van podiumvrees ontwikkelt om plaats te nemen in 1 van de 2
voorstoelen. Ik had dat dus wel, ik begon op de achterbank en volgens mij begon
Ferry met rijden en was Frank de eerste navigator. Op dat moment dacht ik bij
mezelf ; ‘tsjee, euh, wat moet ik zo doen en waar gaan we heen?’ J.
Iedereen die
van mijn generatie of zelfs nog ouder is heeft op een zeker moment ooit
kennis gehad van papieren landkaarten en stratenboeken, uit een tijd lang
voordat TomTom of ander digitale navigatie haar intrede deed in onze leasebakken.
Ik kan niets anders dan onszelf volgende keer op het hart te drukken niet 100%
te vertrouwen op Google Maps etc.. Kijk vooraf goed welke route je hebt
uitgestippeld en zorg dat je die ook op papier hebt. Als je routeplanner dan
een eigenwijs momentje heeft en besluit dat een route binnendoor korter is, dan
heb je in ieder geval nog de mogelijkheid om dat te vergelijken met je
originele route. In ons geval was ik er al navigerend getuige van dat mijn
rijdende broer via 3 van de 3!!!!!! navigatiesystemen de Route Soleil ( 1000Km
via binnendoor weggetjes ) werd opgeleid. Ik heb dus een kleine 100 Kilometer
elke 10 seconden bochten, drempels, rotondes en u-bochten mogen benoemen (weet
u nog dat ik eerder iets schreef over zittend slapen? Juist, Ferry en Elles
deden de powernap. Totaal waanzinnig want hun hoofden sloegen van het ene raam
tegen het andere raam aan met elke bocht die we namen.).
Dus bij deze krijgt u van mij TIP #2 : Ken uw
route. Daarbij hou je rekening met de volgende factoren: Dag of nacht? Tijd
inhalen heeft een maximum effect bij 90 tot 110Km/u wegen. Waar je 130+ mag
rijden haal je heel weinig tijd in. Als het rustig is dan kan je op 60-90 Km/u
wegen tijd winnen, als het druk is dan ben je de pineut. Om een voorbeeld te
geven, volgens de routeplanner zou onze tocht 26:05 uur duren. Wij deden er
23:35 uur over. Wij hebben dus bijna 10% winst geboekt. Dat is echt een
maximum, wij hadden alle geluk van de wereld qua files en wachttijden.
De
stops.
Het verslag van Frank geeft en redelijk
nauwkeurig beeld van hoe een stop er uitziet. Denk ik, want eigenlijk kan ik me
de tekst niet meer zo goed herinneren. Maar ook hier geldt; een goede voorbereiding
is het hele werk. Iedereen, behalve ik, heeft vooraf de route helemaal
nagelopen op Google Maps en met Streetview. En dat was absoluut geen overbodige
luxe. Navigatie is voor 99,9% betrouwbaar maar dus bij een challenge van dit
formaat absoluut onbetrouwbaar. Het missen van een cache langs de snelweg, waar
je niet kan keren ( op Cuba kon dit in 2002 nog wel , reistip, mooi land. Red.)
kost je zo maar 20 minuten. Dus wij waren gezegend met het voorbereidend
werk.
Ik weet niet of ik al verteld had dat in onze
auto een waanzinnige berg geocache ervaring zat ( wederom behalve ik), maar ook
dan bestaat de mogelijkheid dat een cache er gewoon niet blijkt te liggen. Echt
waar. Door onze goede voorbereiding,
waaronder spoilerfoto’s uit de logs ( dus legaal), hebben wij geen enkel moment
getwijfeld of wij de juiste plek gevonden hadden, maar soms lag de cache er
gewoon niet. In dat geval namen wij een foto van de cachelocatie en plaatsten
wij er zelf een nieuw logrolletje (petling?). Ik geloof dat dat 3 keer is
voorgekomen, nee, 2 keer.
Dus, wat wij deden na elke gevonden cache, was
het oplezen van de nieuwe cache. Hoe gaan we aanrijden? Hoe ziet de locatie
eruit? Gaan we plassen/drinken/poepen/eten? Wie doet wat? Wie gaat er rijden?
Wie programmeert de nieuwe locatie in de navigatie? Rijderswissel; de nieuwe
chauffeur settelt zich in de bestuurdersstoel en checkt de spiegels (veiligheid
voor alles!).
Ik heb nu de statistieken mogen aanschouwen
van deze tocht en daaruit bleek dat we bijna 4 uur stil hebben gestaan op 24
uur. We hebben geloof ik 18 caches gedaan inclusief 5 keer tanken. Dat is dus
gemiddeld 13 minuten per stop. Ons doel? Gemiddeld 10 minuten. Dat scheelt 1
uur= 103Km.
Makkelijker gezegd dan gedaan want ik waande
mijzelf deze tocht op een soort van vakantie tijdens de stops. Elke minuut beleefde
ik nieuwe momenten; de gezelligheid van een parkeerplaats, het eten van vanuit
een koelbox, de benen strekken, de opkomende zon, de geur van benzine, het was
gewoon heel erg plezierig! En dan kan het soms best moeilijk zijn om dat
allemaal overboord te gooien en je te focussen op speed! (snelheid. Red.)
Catering
( en plassen en scheten laten).
Op dit moment is het even na 21:00 uur. 7
dagen geleden waren we aan het tanken en moest/mocht ik een fles champagne en
wat blikken bier ( Heineken) kopen als voorschot op de overwinning. Omdat ik eigenlijk
best wel een liefdesrelatie heb met bier was dat voor mij al een mooi moment,
en dat geeft mij meteen de mogelijkheid een ezelsbruggetje te slaan naar
voedsel en drank.
Ik heb zelf jaren lang gewerkt in de horeca en
de pest is dan wel dat je het idee hebt dat je altijd genoeg voorraad moet
hebben. TIP #3 ; iedereen neemt voor
zichzelf eten en drinken mee. Dus enkel en alleen voor zichzelf. Serieus. Doen.
Uiteraard heb je dan nog personen die dast
ongemakkelijk vinden en alsnog meer meenemen om uit te kunnen delen. In ons
geval waren dat er 4 uit 4. Al moet ik eerlijk toegeven dat Ferry de meest
verstandige van ons 4-en was. Wellicht kwam dat ook omdat hij toch de ‘vreemde
kikker in de bijt’ was, of was het een eend, maar op een gegeven moment kwam er
een éénpersoons koude spaghetti schotel tevoorschijn waar wij met onze gevulde
koeken en krentenbollen toch wel enigszins jaloers naar keken/roken. Maar dat
is wel ‘the way to do it!’ ; neem het minimale mee. Normaal drink ik heel veel
liters per dag, soms ook non-alcoholisch (een beetje cynisch. Red.), maar
speciaal voor deze trip had ik kleine blikjes cola/fris gekocht. Een beetje wat
ze zeggen in de reclames van Millner kaas, wat er niet aan komt hoeft er ook
niet af. Ofwel, plas is niets anders dan wat je drinkt.
Toch heb ik
op een gegeven moment ruim anderhalf uur met een volle blaas gezeten.
Oerdom! In die anderhalf uur kon ik niet slapen, niet genieten van de tocht,
mezelf niet concentreren op de trip. Ik zat alleen maar te denken aan een
overvolle blaas. TIP #4 ; neem vooraf
afscheid van de beschaving en je reisgenoten, focus je op de challenge, pis
desnoods in een fles, en slik je vooraf een overdosis aan anti
diarreepillen. Laat de verzamelde
gistingslucht in je darmen volledig ontsnappen tijdens een van de zeldzame
stops, nobody cares, beter buiten dan in de auto toch? Als je niet kan plassen
als er iemand anders naast je staat; zeg dat dan eerlijk; zeker weten dat je
dan wel kan plassen.
TIP #5 Begin met een gevulde maag, wat je
tijdens de tocht eet is weinig belangrijk. Koffie, Red Bull en cola, gewoon in
normale hoeveelheden. Het is maar 24 uur en je gaat echt niet vliegen met 1
liter Red Bull achter de kiezen.
Als u verwacht had hier ook een bloemlezing te
vinden over poepen; dat is zo persoonlijk en dus verschillend voor iedereen dat
je dat zelf bespreekbaar moet maken met je team. Ik heb vrijdag rond 20:00 nog
even een laatste persing gedaan en dat was ruimschoots afdoende om de 24 uur
door te komen.
Internet.
Mijn favoriet item. Man man man, wat heb ik
een € 200 uitgegeven aan iets wat ik tijdens de reis niet aan de praat
kreeg. Ik had een MiFi gekocht met een
totaal van 6Gb aan Europese data en een 32Gb aan gezamenlijke opslag via WiFi,
of MiFi, whatever.
Ik vind dat je niet moet bezuinigen op de
kosten voor internet. Je gaat een tocht maken die best wel extreem is en waar
je heel veel lol van gaat beleven. En dat wil en kan je ook delen met je gezin,
familie en kennissen. Of met 200 volgers.
Ik had vooraf een MiFi aangeschaft. Dat staat
voor ‘mobiele WiFi’. In mijn geval is het een ding van 8x6x2cm waar een
SIM-kaart in kan. Die SIM-kaart heeft
een Europees bereik, dus in elk Europees land maakt dat ding contact met een
provider. Het is prepaid dus je weet wat
je kwijt bent aan Euro’s (Luister u mee VVD?). Het is ook meteen een
WiFi-accesspoint dus iedereen in de auto kan zijn of har device/apparaat er aan
koppelen. Super handig. Om een lang verhaal kort te houden; ik kreeg het niet
aan de praat. Nu, 4 dagen na de trip, wel. Mijn eigen domheid. Dus koop zo’n
ding, als je het al gaat kopen, er zijn ook Europese bundels tegenwoordig, en
test het.
Het moraal van dit verhaal; SMS anders ‘LOSSE MB EU AAN’ naar 1255 en zet je roaming
aan. Kost je minstens € 0,06 per Mb maar achteraf valt het best wel mee.
Volgens mij ben ik minder dan € 100 kwijt en heb ik gebruikt gemaakt van
Greenpalm live tracking, WhatsApp en navigatie. Onthoud dat dit een ‘once in a lifetime’
trip is.
Einde
deel 2.
Ik ga naar huis. Ik hoop dat mijn broer nu wel
deel 1 en deel 2 gaat publiceren op Facebook. Maar ik heb het idee dat hij
wacht tot ik klaar ben. Of wellicht heb ik zelf ergens de inlogcodes om dit te
kunnen plaatsen. Lekker belangrijk.
Volgende keer ga ik wat schrijven over de
omgeving en het uitzicht dat we hadden vanuit de Toyota gedurende de tocht. En
eigenlijk wil ik daarna dan ook afsluiten. Ik wens u allen een slaapvolle nacht
en tot ziens!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten