Translate

donderdag 20 april 2017

Verslag, Deel 3, van Haico



Deel 3.

Zoals beloofd een derde deel over onze tocht der tochten, de tocht van 15 landen in 24 uur, de tocht van alweer een tijdje geleden waar we met zijn vieren in 15 landen een cache hebben gezocht, gevonden en gelogd, en dat binnen 24 uur. Maak er maar wat moois van.

De kater achteraf.
Mijn broer heeft ondertussen een hekel aan mij gekregen omdat ik hem blijkbaar toch niet helemaal duidelijk had verteld wat een kolerewerk het is om al die fijne en mooie stickers van zijn auto af te krijgen J. Sorry broedert!

Mijn boekhouder is boos op mij omdat we afgesproken hadden geen grote onverantwoorde uitgaven meer te doen zonder overleg en nu blijkt opeens dat er mogelijk nog wat boetes kunnen binnenkomen voor het overschrijden van de maximum snelheid. Zucht.

Jesse Klaver stond zelfs afgelopen dinsdag bij mij op de deur te bonken, met de vraag of ik wel enig benul had hoeveel CO2 ik met deze uitspatting de atmosfeer in had gejaagd.....

Maar niet heus.
Maar wat een lol hebben we gehad joh!  Ervoor, tijdens en erna. En als ik weet of ik nog kredietwaardig ben na binnenkomst van eventuele boetes, dan zou ik het zo weer doen. Sterker nog, ik zou het nog beter doen. Geen 15 landen maar gewoon gaan voor 16 landen in 24 uur!

De hele reis wordt tot op de minuut/kilometer geanalyseerd; waar kunnen we nog meer CO2 de lucht in jagen, uh pardon, waar kunnen we nog zuiniger rijden, waar kunnen we nog meer gebruik maken van de zwaartekracht en bovenal, hoe kunnen we meer kilometers maken in 24 uur? En dan het liefst 200km extra. Voor dat ene land meer. Land nummer 16! Welk gezelschap gaat dat het eerste lukken?

Het uitzicht (nacht).
Uiteraard kan je 24 uur verdelen in donker (nacht) en licht (overdag). In het donker zie je vrij goed wat verlicht is, en in het licht zie je slecht wat donker is. Generaliserend kan je dan zeggen dat het menselijk oog behoefte heeft aan licht.

Vooraf is er enige discussie geweest onder de oorspronkelijke teamleden of we moesten gaan voor 15 landen of dat we moesten genieten van mooie caches en mooie vergezichten. Het werden 15 landen. De caches waren over het algemeen voor 85% waardeloos ( snelwegcaches/oppikkers) behoudens de cache in Liechtenstein (oude houten brug),  de Brennerpas (Italië), een pittoresk kerkje in Oostenrijk en de eindcache locatie in Polen ( wederom en kerk), maar de vergezichten waren mooi, met een hoofdletter Z van Zeer mooi.

Van huis uit hou ik wel van reizen. Met het gezin in een auto met Alphenkreuzer of caravan over de snelwegen, routes nationales en ik-rij-verkeerd-wegen rijden en dan ’s nachts ergens stoppen en overnachten. Met het geraas van verkeer op de achtergrond. Heerlijk. OK, het was dan wel altijd zomer, maar het was altijd zo fijn familiair.

Hetzelfde gevoel had ik ook tijdens deze trip; overal waar we stopten kon je proeven van het nachtleven. De benzinepomphouder die achter kogelvrijglas wachtte op de verdwaalde klant die zoekende was naar brandstof, de neerslachtige beambte die vanachter (wederom kogelvrij) glas van het tolhuisje geld in ontvangst nam en tegelijkertijd je kentekenplaat controleerde of je wel genoeg gele sterren op je EU sticker hebt. Maar je zag ook de nachtelijke globetrotters die met hun vrachtwagen op weg waren naar verre oorden om daar hun vracht te lossen en wereldreizigers die in april(!) de nachtrust genieten in een koepeltentje op een stukje grasveld aan de rand van een parkeerplaats. Je snuift de geur op van diesel, van de nacht, van het leven langs wegen die gebruikt worden om van A naar B te komen. En hoewel je eigenlijk geen ene bal ziet van de omgeving, toch is het een mooi uitzicht.

Het uitzicht (overdag).
En dan rij je verder. De uren verstrijken en ook de zon wordt wakker. Ik weet nog goed dat ik op een gegeven moment zei: “Het zou toch ondertussen wel eens lichter mogen worden.”. Geen 5 minuten later zagen we de contouren van de Zwitserse bergen. Mooie kleuren. Sneeuwwitte toppen. Het begin van een nieuwe dag. Oh ja, en het besef dat je nu 24 uur wakker bent.. Nog 17 uur te gaan.

Je ziet de skipistes, waar verrassend genoeg soms ook nog op geskied wordt ook.  Witte stroken opgespoten sneeuw om het winstgevende seizoen maar zo lang mogelijk te rekken. Het kan allemaal.

We zagen de vorm van de bergen veranderen naarmate we verder reden. De rondige rotsen in Duitsland/Zwitserland, de spitsige bergen in Zwitserland/Oostenrijk en de grillige pieken van de Dolomieten. Iets wat eigenlijk helemaal niet strookt met wat ik bij aardrijkskunde ooit geleerd heb.

Wat me wel opviel was de hoeveelheid hout. Ongeveer op elke kilometer weg zag ik links of rechts wel een houtzagerij. Je zal je cache maar verstopt hebben in een boomstam, dan ben je in die contreien toch maar mooi de Sjaak als je boom wordt omgezaagd.

Nadat we Oostenrijk achter ons gelaten hadden mocht ik voor het eerst van mijn leven voet zetten (OK, rubberen band) in Slovenië, Kroatië en Hongarije. Maar allemachtig; wat een schoonheid bevindt zich daar! Wat heb ik daar genoten van het uitzicht, van de netheid, van de perfectie, van de rust.... ja eigenlijk van alles. Stomverbaasd was ik. En ook verbijsterd. Ik dacht als inwoner van Nederland het Walhalla gezien te hebben maar dit was gewoon zoveel keer mooier. OK, ik moet eerlijk zeggen dat mijn waarnemingen zich beperkten tot het natuurschoon langs de verlaten snelwegen. Maar ook dan zou ik best in een woondoos langs de geleiderail willen bivakkeren daar.

Mij rijst dan altijd de vraag waarom mensen zich altijd beter denken te voelen dan de natuur van hun land. En ook ik maak mij daar schuldig aan; voorbij Amersfoort kom ik helemaal tot rust als ik door de groene oase rij, maar op een camping in diezelfde omgeving verwacht ik wel 24/7 internet, thuisbezorgd en een vliegveld.

Het uitzicht (De laatste loodjes).
Ondertussen waren we op het punt gekomen dat we op zijn minst het gevoel hadden dat we errug dichtbij ons einddoel, 15 landen in 24 uur, zouden komen, dus werd de spanning iets minder. We weken af van ons strakke schema, de tijd tussen de stops werd langer en we keken eigenlijk ook wel uit naar het einde. ZONDE!  Dat is wel iets wat ik iedereen die deze tocht ook gaat proberen graag wil meegeven; geniet ervan! Verzin iets om de adrenaline vast te houden. Slaap 15 minuten, maak ruzie, doe een extreme weddenschap.... Maar verval niet in een sleur. Vergeet niet dat je elke minuut bezig bent met een leuke tocht. Pep elkaar op! Geniet van elk moment, geniet van de omgeving.

Als ik naar mijzelf kijk dan denk ik dat het aan zekerheid grenzende gevoel dat je het gaat redden ook de reden is dat je de vermoeidheid gaat voelen. Misschien hadden we nog een extra cache tussendoor moeten doen, ook al wil je zogenaamd dat (niet reële) risico lopen.

Ook de vermoeidheid gaat meespelen, al denk ik dat er wel een wezenlijk verschil is tussen lichamelijk uitgeput en geestelijke behoefte aan een ritme. Wij hadden nog even een overleg over de laatste etappes van de tocht; wie zou wat rijden? Ferry had waarschijnlijk nog 5 dagen kunnen rijden, Elles nog meer. Ik niet, ik had dorst.

En Frank? Die wou heel graag de laatste kilometers maken, en dat was hem ook gegund. Hij, die er zoveel tijd in had gestoken, die alles tot in de puntjes had geregeld, die in 15 talen “Wat is geocaching?” had vertaald en geprint, die van ruim 125 caches alle aanrijroutes/mogelijke locaties/spoilerfoto’s/hints had verzameld... hij, de enige die vooraf dacht dat we hooguit 13 landen zouden halen...hij, Frank, mijn broer, die  mocht de laatste etappe rijden. Op weg naar Polen, op weg naar land nummer 15.

De lenzen.
Hij, Frank dus, kreeg last van zijn lenzen en vond het niet verantwoord zo verder te rijden.  Een groot man herken je aan de bereidwilligheid om zijn lenzen uit te doen ter verhoging van de veiligheid. Dramatisch.. had het kunnen zijn maar eigenlijk had niemand het echt in de gaten.

Na de lenzen van Frank.
En dus was het weer Frank die het voorbereidend werk deed voor ons. Frank gaf zijn felbegeerde bestuurdersplek af aan Ferry en in de rol van navigator loodste Frank Ferry en ons veilig naar onze laatste cache toe. Om half 12 aankomen in een dorp in het zuiden van Polen, het vinden van de laatste cache, het geblaf van vele honden, de opluchting, de voldoening, het openen  van een fles bubbels, het feliciteren van elkaar, de ontlading....

Mooi man. Het was echt mooi. Van het begin tot het eind. En we hebben echt geen waanzinnige prestatie neergezet hoor, echt niet! We hebben een onwijs mooi avontuur beleefd.

Het eindoordeel.
De positiviteit, het ongedwongene, het vertrouwen, het niet moeten maar proberen, het accepteren....

Ik ken maar 1 gezegde wat enigszins in de buurt komt van wat ik deze 24 uur heb beleefd:
Breek de dag, tik een eitje.

Met vriendelijke groeten,
Haico Spaapen

Geen opmerkingen: