Verslag van het vrouwelijke expeditielid

Tja.....wat kan ik nu als vrouwelijke deelneemster nog schrijven na al die prachtige verhalen van mijn voorgangers en dan bedoel ik geen dominees LOL

Wat mij vooral bij blijft aan dit prachtige avontuur zijn toch de volgende dingen;

Dat we 's nachts toch vele rontonde's hebben gehad.  En dat ik drie mannen heb zien rennen met een lamp op hun voorhoofd opzoek naar de cache.

Dat een van ons tijdens de rit wakker werd en zei: "zijn we al bij de cache?" dus zelfs tijdens je powernap met de challenge bezig zijn.

's nachts bij een tankstation mensen naar de cachemobiel zien kijken en jezelf afvragen waar zij opweg naar toe zijn zo midden in de nacht.

De zon op zien komen en de bergtoppen met sneeuw in Liechtenstein. Is dat ook een land Liechtenstein?? Ja en daar ben ik achter gekomen door de voorbereidingen van Frank. LOL

Een hardloper uit de tunnel zien komen die bijna omver werd gelopen door een paar cachers en die wel  gedacht zal hebben wat doen die hier zo vroeg en waarom lopen (lees rennen) die zo snel?.

Dat we de auto ergens geparkeerd hebben terwijl er overal verboden te parkeerborden stonden.

Een paar Nederlandse Japaners (of te wel mijn man en zwagerd,  ja zo noem ik hem altijd) gezien die op  een leeg  kruispunt in Vaduz foto's maken voor FB en de blog.

Dat we telkens de motor uit moesten zetten en de bestuurdersdeur open moesten doen  voordat de achterdeuren open gingen en dat dit niets te maken had met het kinderslot op de deuren.

Dat het opviel door de mannen dat ik snel naar het toilet kon. Ja, als je werkt in de zorg.......LOL

Dat een wit bolletje met peperbrie toch echt wel lekker is met koffie en dat je daar echt van bij kan komen. Een geniet momentje.

Dat de prachtige uitzichten onderweg ook GENIET MOMENTEN zijn en ik hier graag nog een keer naar terug wil maar dan met veel meer tijd.

Ook heb ik  tijdens deze challenge nog teruggedacht aan dat we met de kids op vakantie gingen en dat die zeiden dat het toch ook wel koud kon zijn op de achterbank en dit nu ook zelf ervaren heb. Gelukkig hadden we toen en nu plaids bij ons.

Ook was het fijn dat er iemand een kussentje achter je hoofd doet terwijl je powernapje aan het doen bent.

Ook was ik blij dat we in een auto zaten en niet in een bus waar je dan allemaal uit moet voor de paspoort/ID controle wat dan weer kostbare tijd kost.

Dat de etherdiscipline van Ellie Lust ook nog voorbij kwam vanwege de walkietalkies die meegenomen waren.

Dat Kroatie niet zo heuvelachtig is van wat we gezien hebben terwijl ik dit toch verwacht had.
Helaas was het al donker toen we door Tsjechië reden.

Het was heel fijn dat mij een kopje koffie werd gegund door de mannen bij de laatste tankstop waar ik zo'n behoefte aan had.

Dat ik als Fiat 500 liefhebber (lees gek) toch 2 Fiatjes heb kunnen scoren tijdens de stops. Een in Slovanië en eentje in Tsjechië LOL.

Dat we Polen hebben gehaald en de laatste cache bij een prachtige kerk hebben gevonden. En hierna onder het genot van een glaasje champagne wat stickers hebben achter gelaten en ik toch wel benieuwd ben of deze er nog zitten. Dat we onthaald werden door blaffende honden en ook even terug moest denken aan Kreta met die blaffende honden (vraag maar aan Frank).

Bij het hotel aankomen en ik toch maar naar bed ben gegaan terwijl de mannen niet te stoppen waren met cachen maar bij mij de vermoeidheid toch wel toe sloeg.

Dat het ontbijt heerlijk was en keus genoeg en koffie. LOL

De terugweg langer leek te duren dan de hele 24 uur van de dag ervoor.

En dat er personen op de achterbank bezig waren met de volgende challenge terwijl er lekker werd doorgereden op de Duitse autobahn.

Het super leuk was dat het zwaaicomite ons  welkom heette.

En ik kijk nog steeds met veel plezier op ons avontuur terug alhoewel mij beloofd was voor de reis dat we tijdens de challenge zouden gaan shoppen in Milaan. LOL

Mannen bedankt voor jullie gezelligheid en zorgzaamheid tijdens deze trip!!!.

Elles oftewel Alice in Geoland

Verslag, Deel 3, van Haico

Deel 3.

Zoals beloofd een derde deel over onze tocht der tochten, de tocht van 15 landen in 24 uur, de tocht van alweer een tijdje geleden waar we met zijn vieren in 15 landen een cache hebben gezocht, gevonden en gelogd, en dat binnen 24 uur. Maak er maar wat moois van.

De kater achteraf.

Mijn broer heeft ondertussen een hekel aan mij gekregen omdat ik hem blijkbaar toch niet helemaal duidelijk had verteld wat een kolerewerk het is om al die fijne en mooie stickers van zijn auto af te krijgen J. Sorry broedert!

Mijn boekhouder is boos op mij omdat we afgesproken hadden geen grote onverantwoorde uitgaven meer te doen zonder overleg en nu blijkt opeens dat er mogelijk nog wat boetes kunnen binnenkomen voor het overschrijden van de maximum snelheid. Zucht.

Jesse Klaver stond zelfs afgelopen dinsdag bij mij op de deur te bonken, met de vraag of ik wel enig benul had hoeveel CO2 ik met deze uitspatting de atmosfeer in had gejaagd.....

Maar niet heus.

Maar wat een lol hebben we gehad joh!  Ervoor, tijdens en erna. En als ik weet of ik nog kredietwaardig ben na binnenkomst van eventuele boetes, dan zou ik het zo weer doen. Sterker nog, ik zou het nog beter doen. Geen 15 landen maar gewoon gaan voor 16 landen in 24 uur!

De hele reis wordt tot op de minuut/kilometer geanalyseerd; waar kunnen we nog meer CO2 de lucht in jagen, uh pardon, waar kunnen we nog zuiniger rijden, waar kunnen we nog meer gebruik maken van de zwaartekracht en bovenal, hoe kunnen we meer kilometers maken in 24 uur? En dan het liefst 200km extra. Voor dat ene land meer. Land nummer 16! Welk gezelschap gaat dat het eerste lukken?

Het uitzicht (nacht).

Uiteraard kan je 24 uur verdelen in donker (nacht) en licht (overdag). In het donker zie je vrij goed wat verlicht is, en in het licht zie je slecht wat donker is. Generaliserend kan je dan zeggen dat het menselijk oog behoefte heeft aan licht.

Vooraf is er enige discussie geweest onder de oorspronkelijke teamleden of we moesten gaan voor 15 landen of dat we moesten genieten van mooie caches en mooie vergezichten. Het werden 15 landen. De caches waren over het algemeen voor 85% waardeloos ( snelwegcaches/oppikkers) behoudens de cache in Liechtenstein (oude houten brug),  de Brennerpas (Italië), een pittoresk kerkje in Oostenrijk en de eindcache locatie in Polen ( wederom en kerk), maar de vergezichten waren mooi, met een hoofdletter Z van Zeer mooi.

Van huis uit hou ik wel van reizen. Met het gezin in een auto met Alphenkreuzer of caravan over de snelwegen, routes nationales en ik-rij-verkeerd-wegen rijden en dan ’s nachts ergens stoppen en overnachten. Met het geraas van verkeer op de achtergrond. Heerlijk. OK, het was dan wel altijd zomer, maar het was altijd zo fijn familiair.

Hetzelfde gevoel had ik ook tijdens deze trip; overal waar we stopten kon je proeven van het nachtleven. De benzinepomphouder die achter kogelvrijglas wachtte op de verdwaalde klant die zoekende was naar brandstof, de neerslachtige beambte die vanachter (wederom kogelvrij) glas van het tolhuisje geld in ontvangst nam en tegelijkertijd je kentekenplaat controleerde of je wel genoeg gele sterren op je EU sticker hebt. Maar je zag ook de nachtelijke globetrotters die met hun vrachtwagen op weg waren naar verre oorden om daar hun vracht te lossen en wereldreizigers die in april(!) de nachtrust genieten in een koepeltentje op een stukje grasveld aan de rand van een parkeerplaats. Je snuift de geur op van diesel, van de nacht, van het leven langs wegen die gebruikt worden om van A naar B te komen. En hoewel je eigenlijk geen ene bal ziet van de omgeving, toch is het een mooi uitzicht.

Het uitzicht (overdag).

En dan rij je verder. De uren verstrijken en ook de zon wordt wakker. Ik weet nog goed dat ik op een gegeven moment zei: “Het zou toch ondertussen wel eens lichter mogen worden.”. Geen 5 minuten later zagen we de contouren van de Zwitserse bergen. Mooie kleuren. Sneeuwwitte toppen. Het begin van een nieuwe dag. Oh ja, en het besef dat je nu 24 uur wakker bent.. Nog 17 uur te gaan.

Je ziet de skipistes, waar verrassend genoeg soms ook nog op geskied wordt ook.  Witte stroken opgespoten sneeuw om het winstgevende seizoen maar zo lang mogelijk te rekken. Het kan allemaal.

We zagen de vorm van de bergen veranderen naarmate we verder reden. De rondige rotsen in Duitsland/Zwitserland, de spitsige bergen in Zwitserland/Oostenrijk en de grillige pieken van de Dolomieten. Iets wat eigenlijk helemaal niet strookt met wat ik bij aardrijkskunde ooit geleerd heb.

Wat me wel opviel was de hoeveelheid hout. Ongeveer op elke kilometer weg zag ik links of rechts wel een houtzagerij. Je zal je cache maar verstopt hebben in een boomstam, dan ben je in die contreien toch maar mooi de Sjaak als je boom wordt omgezaagd.

Nadat we Oostenrijk achter ons gelaten hadden mocht ik voor het eerst van mijn leven voet zetten (OK, rubberen band) in Slovenië, Kroatië en Hongarije. Maar allemachtig; wat een schoonheid bevindt zich daar! Wat heb ik daar genoten van het uitzicht, van de netheid, van de perfectie, van de rust.... ja eigenlijk van alles. Stomverbaasd was ik. En ook verbijsterd. Ik dacht als inwoner van Nederland het Walhalla gezien te hebben maar dit was gewoon zoveel keer mooier. OK, ik moet eerlijk zeggen dat mijn waarnemingen zich beperkten tot het natuurschoon langs de verlaten snelwegen. Maar ook dan zou ik best in een woondoos langs de geleiderail willen bivakkeren daar.

Mij rijst dan altijd de vraag waarom mensen zich altijd beter denken te voelen dan de natuur van hun land. En ook ik maak mij daar schuldig aan; voorbij Amersfoort kom ik helemaal tot rust als ik door de groene oase rij, maar op een camping in diezelfde omgeving verwacht ik wel 24/7 internet, thuisbezorgd en een vliegveld.

Het uitzicht (De laatste loodjes).

Ondertussen waren we op het punt gekomen dat we op zijn minst het gevoel hadden dat we errug dichtbij ons einddoel, 15 landen in 24 uur, zouden komen, dus werd de spanning iets minder. We weken af van ons strakke schema, de tijd tussen de stops werd langer en we keken eigenlijk ook wel uit naar het einde. ZONDE!  Dat is wel iets wat ik iedereen die deze tocht ook gaat proberen graag wil meegeven; geniet ervan! Verzin iets om de adrenaline vast te houden. Slaap 15 minuten, maak ruzie, doe een extreme weddenschap.... Maar verval niet in een sleur. Vergeet niet dat je elke minuut bezig bent met een leuke tocht. Pep elkaar op! Geniet van elk moment, geniet van de omgeving.

Als ik naar mijzelf kijk dan denk ik dat het aan zekerheid grenzende gevoel dat je het gaat redden ook de reden is dat je de vermoeidheid gaat voelen. Misschien hadden we nog een extra cache tussendoor moeten doen, ook al wil je zogenaamd dat (niet reële) risico lopen.

Ook de vermoeidheid gaat meespelen, al denk ik dat er wel een wezenlijk verschil is tussen lichamelijk uitgeput en geestelijke behoefte aan een ritme. Wij hadden nog even een overleg over de laatste etappes van de tocht; wie zou wat rijden? Ferry had waarschijnlijk nog 5 dagen kunnen rijden, Elles nog meer. Ik niet, ik had dorst.

En Frank? Die wou heel graag de laatste kilometers maken, en dat was hem ook gegund. Hij, die er zoveel tijd in had gestoken, die alles tot in de puntjes had geregeld, die in 15 talen “Wat is geocaching?” had vertaald en geprint, die van ruim 125 caches alle aanrijroutes/mogelijke locaties/spoilerfoto’s/hints had verzameld... hij, de enige die vooraf dacht dat we hooguit 13 landen zouden halen...hij, Frank, mijn broer, die  mocht de laatste etappe rijden. Op weg naar Polen, op weg naar land nummer 15.

De lenzen.

Hij, Frank dus, kreeg last van zijn lenzen en vond het niet verantwoord zo verder te rijden.  Een groot man herken je aan de bereidwilligheid om zijn lenzen uit te doen ter verhoging van de veiligheid. Dramatisch.. had het kunnen zijn maar eigenlijk had niemand het echt in de gaten.

Na de lenzen van Frank.

En dus was het weer Frank die het voorbereidend werk deed voor ons. Frank gaf zijn felbegeerde bestuurdersplek af aan Ferry en in de rol van navigator loodste Frank Ferry en ons veilig naar onze laatste cache toe. Om half 12 aankomen in een dorp in het zuiden van Polen, het vinden van de laatste cache, het geblaf van vele honden, de opluchting, de voldoening, het openen  van een fles bubbels, het feliciteren van elkaar, de ontlading....

Mooi man. Het was echt mooi. Van het begin tot het eind. En we hebben echt geen waanzinnige prestatie neergezet hoor, echt niet! We hebben een onwijs mooi avontuur beleefd.

Het eindoordeel.

De positiviteit, het ongedwongene, het vertrouwen, het niet moeten maar proberen, het accepteren....

Ik ken maar 1 gezegde wat enigszins in de buurt komt van wat ik deze 24 uur heb beleefd:

Breek de dag, tik een eitje.

Met vriendelijke groeten,

Haico Spaapen

www.radvanfortuintekoop.nl

Verslag van team "spaapen" (Haico) (deel 1&2)

Tour d’Europe 2017 – Geomadness

In het leven heb je altijd mensen die ergens een passie voor hebben en je hebt mensen waar je op kunt bouwen. Je hebt ook mensen waar je enerzijds op kunt bouwen en die anderzijds een passie hebben. En als je 4 van zulke mensen hebt en je stopt ze in een auto met een missie, dan kunnen er mooie dingen gebeuren.

Ik zal proberen deze lange blog in wat logische delen te hakken zodat je kunt kiezen wat je wilt lezen. Tussen de lappen tekst door zullen er wat subtitels staan waarbij ik wel probeer dat die ook de lading dekken.

Het Idee.

We schrijven augustus (?) 2016 als mijn broer Frank (Geospaap) het idee oppert om binnen 24 uur in zoveel mogelijk landen een cache te loggen. Nou moeten jullie wel weten dat ik elke dag wel 5 waanzinnige ideeën in mijzelf opper maar dat mij bijna altijd het geld en de tijd ontbreekt om er ook maar 1 van uit te voeren. Mijn broer is toch anders. Die kan zich focussen op één ding en zich daar dan ook helemaal op storten. Ondertussen had ik al ‘ja’ gezegd op zijn vraag of ik mee zou willen gaan, en ook mijn zwager Hein (het mannelijke deel van Senv2312) was meteen enthousiast geworden. Nummer 4 maakte het sprookje compleet en bij nader onderzoek bleek dat mijn schoonzusterT (sorry van die ‘T’ maar zo begroet ik haar altijd) te zijn. Ook zij heeft een Geocachenaam en die luidt Alice in Geoland.

De voorpret.

Als ik achteraf het aantal (ongelezen) e-mails tel welke de andere 3 heen en weer verstuurd hebben dan is er héél veel voorbereidend werk geweest. Ik ben een zelfstandig ondernemer (www.radvanfortuintekoop.nl) en mij ontbrak helaas de tijd om mij er helemaal in te verdiepen. Misschien kwam dat ook omdat ik puur voor de lol soms een dagje ga geocachen en er zeker niet zo actief mee bezig ben als mijn broer en schoonzus. Mijn bijdrage bestond eigenlijk uit het pimpen van de auto met allemaal stickers. Mijn zwager Hein had een mooi logo ontworpen en uiteindelijk prijkte dat op de motorkap. Links en rechts hadden we de logo’s van onze bedrijven geplakt en natuurlijk ook de Geo-namen van de ‘drivers’. Voor mij was dat helaas zo’n beetje de voorpret.

Het dilemma omtrent een afvaller.

En dan komt opeens de mededeling dat mijn zus, die dan weer getrouwd is met mijn zwager (Senv2312),  een opdracht binnen heeft gesleept waarvoor ze 2 weken naar China moet. Op zich nog niet zo’n groot probleem maar er komt de betreffende week ook nog een uitwisselingsstudent logeren dus het is wel noodzaak (en verplicht) dat er een volwassene bij aanwezig is. De tijd van Pippi Langkous is helaas niet meer.

Misschien is dit wel informatie waar je helemaal niet op zit te wachten maar je moet er wel rekening mee houden dat zoiets kan gebeuren. Je hebt dan 2 opties; of je verplaatst de reis naar een andere datum, of je zoekt een vervanger. Wij hebben natuurlijk eerst gekeken wat de mogelijkheden waren om de reis te verzetten naar een andere datum. Dat bleek echter helemaal niet zo eenvoudig te zijn; omdat je behoudens 4 deelnemers ook nog een thuisfront hebt die ook hun vrije dagen moeten aanvragen, en dat je na de originele datum ook al te maken krijgt met diverse vakanties met bijbehorende drukte op de Europese wegen. Helaas hebben we toen toch besloten om Hein thuis te laten en op zoek te gaan naar een vervanger.

De zoektocht naar een vervanger.

Toen de beslissing om Hein thuis te laten eenmaal genomen was heeft Frank ergens een berichtje geplaatst met de vraag wie er eventueel zin had om op vrij korte termijn mee te gaan. Daarop zijn diverse reacties gekomen en omdat Frank en Elles regelmatig met andere Geocachers in contact komen of ze herkennen via de logs of hun caches, hebben zij eigenlijk de keus gemaakt voor Rocks Twist ofwel Ferry. Voor mij een totaal onbekende maar als mijn familie zegt dat het een goede keuze is dan heb ik daar alle vertrouwen in. Voor mij was het alleen even spannend omdat ik na 24 uur met hem in een auto ook nog eens de nacht met hem zou doorbrengen in een hotelkamer, dan wil je natuurlijk ook wel relaxt na 24 uur onthouding even ongegeneerd kunnen poepen J. Maar goed, Ferry werd toegevoegd in de groepsapp en met een ‘Welkom Ferry, ik ben Haico’ hebben we kennis gemaakt.

De laatste loodjes. Jetzt geht’s loss!

Ondertussen kwam de datum wel steeds dichter bij en moest ik me ook gaan concentreren op zaken die van ongekend belang waren; reisverzekering, geldig rijbewijs, geldige ID-kaart, contant geld om de corrupte politie mee om te kopen, lopende opdrachten of afwerken of doorplannen, databundels organiseren zodat mijn gezin online ook mee kon genieten. Reistas inpakken, boodschappen doen, flessen water invriezen zodat ik 24 uur een koude koelbox heb, 5 batterypacks opladen, foto’s en films verwijderen van mijn mobiel zodat ik genoeg ruimte heb...... Manmanman, ik kreeg zowaar gevoelens van stress. Gelukkig blijk ik dan altijd weer mensen om mij heen te hebben die met mij meedenken. Dus ruim voor vertrek wou ik mijzelf neervlijen op de bank om nog een uurtje een powernap (=snel slaapje) te ondergaan, toen ik een berichtje kreeg of ik even met mijn jongste zoon langs de doctor wou gaan i.v.m. een al dan niet gebroken en/of gekneusde vinger. Gelukkig bleek het te gaan om een gekneusde vinger en was een extra ritje naar de gipspoli niet noodzakelijk. Dus kon ik nog even neerploffen op de bank en mijn oogjes een paar minuten dichtdoen.

Jetzt geht’s los!

Rond 20:30 was het voor mij dan eindelijk zover. Frank, Ferry en Elles waren al ruim een uur onderweg voordat ze bij mij de straat kwamen inrijden. Snel alles ingeladen, afscheid genomen van het thuisfront en op weg naar waypoint #1 ; Limburg! Voor mij dus ook de eerste keer dat ik echt kennis maakte met Ferry, de vervanger van Hein. En eigenlijk had ik er meteen een goed gevoel bij, al schrok ik wel even toen hij vertelde dat hij al ruim 9000 caches op zijn naam had staan (ik voel mij al een beginner bij mijn broer die er slechts 4000 heeft gelogd).

Gelukkig is Ferry een leuke verteller en zit hij ook boordevol met leuke verhalen en gaandeweg kwam ik ook te weten hoe de geocaching-machtsstrijd op de Zuid-Hollandse eilanden in elkaar steekt. Als hobbyist geocacher pis je zowat in je broek als je hoort hoe de fanatieken het spelletje spelen. Mooi om te horen hoeveel lol sommigen aan dit spel beleven!

Ondertussen kwam ons waypoint #1 rap dichterbij en na een koffiepauze bij de Mac reden we het laatste stukje naar crematorium Walpot Eijsden alwaar onze eerste cache op ons lag te wachten.

Einde van deel 1

Deel 2

Het is nu zaterdag 15 april, precies 1 week geleden dat wij in de auto zaten. Eigenlijk moet ik nu thuis zijn om de verjaardag van mijn jongste zoon voor te bereiden maar omdat ik toch naar mijn zaak moest om wat achterstallig werk weg te werken en wat werk voor te bereiden heb ik toch maar even naar huis ge-appt dat ik wat later kom. Meestal is dat rond 22:00 uur J Dat geeft mij mooi de tijd om verder te gaan met het reisverslag van onze trip door Europa. Ik was gebleven bij onze aankomst in Eijsden en zal daar dan ook maar mee verder gaan. MAAR!!!!! Ondertussen heeft mijn broer Frank een fantastisch gedetailleerd verslag geschreven van de hele tocht, met alle tijden, locaties en leuke anekdotes erbij, iets war ik nogal tegenop zag omdat ik eigenlijk geen flauw idee had waar ik die 24 uur was of mee bezig was.

Dus eigenlijk heb ik maar besloten dat dit een mooi punt is dat jij als lezer moet beslissen of je eerst het verslag van mijn broer Frank gaat lezen, die zich onder deze link ( Frank, je moet nu onder ‘deze link’ een link maken naar jouw verslag. Red.) bevindt, of dat je eerst mijn verslag gaat lezen maar dat je wellicht geïrriteerd raakt omdat er geen zinnige geo-info (bestaat dat?) in voorkomt. It’s up to you!

De achterbank.

Als ik er aan denk krijg ik weer last van claustrofobie. Het was ook 1 van de dingen waar ik nogal tegenop zag; 24 uur lang opgesloten zitten in een metalen doodskist van 5 bij 2 meter en 1 meter hoog. Gelukkig bleek het qua beenruimte reuze mee te vallen en hadden we ook geen zeurders in ons midden, al was Hein, die aan het babysitten was in Doorwerth ( Arnhem, Gelderland, NL. Red.) wel een beetje aan het miepen via WhatsApp (sorry voor deze info maar Hein was bang dat hij niet meer genoemd zou worden in deel 2, bij deze dus wel Hein, Salut!).

Maar goed, als jullie van plan zijn om deze tocht der tochten te evenaren of te verbeteren dan is het geen overbodige luxe om de auto qua ruimte wel vooraf even goed te testen. Wij hadden zelfs het plan/de optie om een deel van de achterbank naar beneden te klappen en zodoende een slaapplaats te creëren. Een mooi en nobel idee maar je blijft je verbazen hoe makkelijk mensen zittend kunnen slapen terwijl je een berg afdaalt via haarspeldbochten.

Om even terug te komen op de achterbank, daar zit je dus wanneer je niet aan het rijden bent en niet aan het navigeren bent. En het uitzicht is klote, maar volgens mij had ik dat al eerder gemeld. Ik heb nog wel een paar goede tips; zorg dat je zo weinig mogelijk spullen achterin hebt, dus géén tassen, vuilniszakken, kabels, boeken, papieren, slaapzakken, koelboxen, opblaaspoppen, geocaching-tools of andere dingen die ruimte innemen. Zorg dat een paar goed oplaadpunten hebt voor je telefoons en eventuele andere apparatuur. Ik had zelf 6 powerbanks meegenomen maar heb er geen 1 van gebruikt omdat mijn broer gezorgd had voor extra veel sterke oplaadpunten. Een Fleece-dekentje en een klein kussentje is wel handig voor de korte power-nap.

Voorin de auto.

Hoe goed iemand een reis ook voorbereid, als je er zelf te weinig aandacht hebt kunnen besteden dan kan het gebeuren dat je een soort van podiumvrees ontwikkelt om plaats te nemen in 1 van de 2 voorstoelen. Ik had dat dus wel, ik begon op de achterbank en volgens mij begon Ferry met rijden en was Frank de eerste navigator. Op dat moment dacht ik bij mezelf ; ‘tsjee, euh, wat moet ik zo doen en waar gaan we heen?’ J.

Iedereen die  van mijn generatie of zelfs nog ouder is heeft op een zeker moment ooit kennis gehad van papieren landkaarten en stratenboeken, uit een tijd lang voordat TomTom of ander digitale navigatie haar intrede deed in onze leasebakken. Ik kan niets anders dan onszelf volgende keer op het hart te drukken niet 100% te vertrouwen op Google Maps etc.. Kijk vooraf goed welke route je hebt uitgestippeld en zorg dat je die ook op papier hebt. Als je routeplanner dan een eigenwijs momentje heeft en besluit dat een route binnendoor korter is, dan heb je in ieder geval nog de mogelijkheid om dat te vergelijken met je originele route. In ons geval was ik er al navigerend getuige van dat mijn rijdende broer via 3 van de 3!!!!!! navigatiesystemen de Route Soleil ( 1000Km via binnendoor weggetjes ) werd opgeleid. Ik heb dus een kleine 100 Kilometer elke 10 seconden bochten, drempels, rotondes en u-bochten mogen benoemen (weet u nog dat ik eerder iets schreef over zittend slapen? Juist, Ferry en Elles deden de powernap. Totaal waanzinnig want hun hoofden sloegen van het ene raam tegen het andere raam aan met elke bocht die we namen.).

Dus bij deze krijgt u van mij TIP #2 : Ken uw route. Daarbij hou je rekening met de volgende factoren: Dag of nacht? Tijd inhalen heeft een maximum effect bij 90 tot 110Km/u wegen. Waar je 130+ mag rijden haal je heel weinig tijd in. Als het rustig is dan kan je op 60-90 Km/u wegen tijd winnen, als het druk is dan ben je de pineut. Om een voorbeeld te geven, volgens de routeplanner zou onze tocht 26:05 uur duren. Wij deden er 23:35 uur over. Wij hebben dus bijna 10% winst geboekt. Dat is echt een maximum, wij hadden alle geluk van de wereld qua files en wachttijden.

De stops.

Het verslag van Frank geeft en redelijk nauwkeurig beeld van hoe een stop er uitziet. Denk ik, want eigenlijk kan ik me de tekst niet meer zo goed herinneren. Maar ook hier geldt; een goede voorbereiding is het hele werk. Iedereen, behalve ik, heeft vooraf de route helemaal nagelopen op Google Maps en met Streetview. En dat was absoluut geen overbodige luxe. Navigatie is voor 99,9% betrouwbaar maar dus bij een challenge van dit formaat absoluut onbetrouwbaar. Het missen van een cache langs de snelweg, waar je niet kan keren ( op Cuba kon dit in 2002 nog wel , reistip, mooi land. Red.) kost je zo maar 20 minuten.  Dus  wij waren gezegend met het voorbereidend werk.

Ik weet niet of ik al verteld had dat in onze auto een waanzinnige berg geocache ervaring zat ( wederom behalve ik), maar ook dan bestaat de mogelijkheid dat een cache er gewoon niet blijkt te liggen. Echt waar.  Door onze goede voorbereiding, waaronder spoilerfoto’s uit de logs ( dus legaal), hebben wij geen enkel moment getwijfeld of wij de juiste plek gevonden hadden, maar soms lag de cache er gewoon niet. In dat geval namen wij een foto van de cachelocatie en plaatsten wij er zelf een nieuw logrolletje (petling?). Ik geloof dat dat 3 keer is voorgekomen, nee, 2 keer.

Dus, wat wij deden na elke gevonden cache, was het oplezen van de nieuwe cache. Hoe gaan we aanrijden? Hoe ziet de locatie eruit? Gaan we plassen/drinken/poepen/eten? Wie doet wat? Wie gaat er rijden? Wie programmeert de nieuwe locatie in de navigatie? Rijderswissel; de nieuwe chauffeur settelt zich in de bestuurdersstoel en checkt de spiegels (veiligheid voor alles!).

Ik heb nu de statistieken mogen aanschouwen van deze tocht en daaruit bleek dat we bijna 4 uur stil hebben gestaan op 24 uur. We hebben geloof ik 18 caches gedaan inclusief 5 keer tanken. Dat is dus gemiddeld 13 minuten per stop. Ons doel? Gemiddeld 10 minuten. Dat scheelt 1 uur= 103Km.

Makkelijker gezegd dan gedaan want ik waande mijzelf deze tocht op een soort van vakantie tijdens de stops. Elke minuut beleefde ik nieuwe momenten; de gezelligheid van een parkeerplaats, het eten van vanuit een koelbox, de benen strekken, de opkomende zon, de geur van benzine, het was gewoon heel erg plezierig! En dan kan het soms best moeilijk zijn om dat allemaal overboord te gooien en je te focussen op speed! (snelheid. Red.)

Catering ( en plassen en scheten laten).

Op dit moment is het even na 21:00 uur. 7 dagen geleden waren we aan het tanken en moest/mocht ik een fles champagne en wat blikken bier ( Heineken) kopen als voorschot op de overwinning. Omdat ik eigenlijk best wel een liefdesrelatie heb met bier was dat voor mij al een mooi moment, en dat geeft mij meteen de mogelijkheid een ezelsbruggetje te slaan naar voedsel en drank.

Ik heb zelf jaren lang gewerkt in de horeca en de pest is dan wel dat je het idee hebt dat je altijd genoeg voorraad moet hebben.  TIP #3 ; iedereen neemt voor zichzelf eten en drinken mee. Dus enkel en alleen voor zichzelf. Serieus. Doen.

Uiteraard heb je dan nog personen die dast ongemakkelijk vinden en alsnog meer meenemen om uit te kunnen delen. In ons geval waren dat er 4 uit 4. Al moet ik eerlijk toegeven dat Ferry de meest verstandige van ons 4-en was. Wellicht kwam dat ook omdat hij toch de ‘vreemde kikker in de bijt’ was, of was het een eend, maar op een gegeven moment kwam er een éénpersoons koude spaghetti schotel tevoorschijn waar wij met onze gevulde koeken en krentenbollen toch wel enigszins jaloers naar keken/roken. Maar dat is wel ‘the way to do it!’ ; neem het minimale mee. Normaal drink ik heel veel liters per dag, soms ook non-alcoholisch (een beetje cynisch. Red.), maar speciaal voor deze trip had ik kleine blikjes cola/fris gekocht. Een beetje wat ze zeggen in de reclames van Millner kaas, wat er niet aan komt hoeft er ook niet af. Ofwel, plas is niets anders dan wat je drinkt.

Toch heb ik  op een gegeven moment ruim anderhalf uur met een volle blaas gezeten. Oerdom! In die anderhalf uur kon ik niet slapen, niet genieten van de tocht, mezelf niet concentreren op de trip. Ik zat alleen maar te denken aan een overvolle blaas. TIP #4 ;  neem vooraf afscheid van de beschaving en je reisgenoten, focus je op de challenge, pis desnoods in een fles, en slik je vooraf een overdosis aan anti diarreepillen.  Laat de verzamelde gistingslucht in je darmen volledig ontsnappen tijdens een van de zeldzame stops, nobody cares, beter buiten dan in de auto toch? Als je niet kan plassen als er iemand anders naast je staat; zeg dat dan eerlijk; zeker weten dat je dan wel kan plassen.

TIP #5 Begin met een gevulde maag, wat je tijdens de tocht eet is weinig belangrijk. Koffie, Red Bull en cola, gewoon in normale hoeveelheden. Het is maar 24 uur en je gaat echt niet vliegen met 1 liter Red Bull achter de kiezen.

Als u verwacht had hier ook een bloemlezing te vinden over poepen; dat is zo persoonlijk en dus verschillend voor iedereen dat je dat zelf bespreekbaar moet maken met je team. Ik heb vrijdag rond 20:00 nog even een laatste persing gedaan en dat was ruimschoots afdoende om de 24 uur door te komen.

Internet.

Mijn favoriet item. Man man man, wat heb ik een € 200 uitgegeven aan iets wat ik tijdens de reis niet aan de praat kreeg.  Ik had een MiFi gekocht met een totaal van 6Gb aan Europese data en een 32Gb aan gezamenlijke opslag via WiFi, of MiFi, whatever.

Ik vind dat je niet moet bezuinigen op de kosten voor internet. Je gaat een tocht maken die best wel extreem is en waar je heel veel lol van gaat beleven. En dat wil en kan je ook delen met je gezin, familie en kennissen. Of met 200 volgers.

Ik had vooraf een MiFi aangeschaft. Dat staat voor ‘mobiele WiFi’. In mijn geval is het een ding van 8x6x2cm waar een SIM-kaart in kan.  Die SIM-kaart heeft een Europees bereik, dus in elk Europees land maakt dat ding contact met een provider.  Het is prepaid dus je weet wat je kwijt bent aan Euro’s (Luister u mee VVD?). Het is ook meteen een WiFi-accesspoint dus iedereen in de auto kan zijn of har device/apparaat er aan koppelen. Super handig. Om een lang verhaal kort te houden; ik kreeg het niet aan de praat. Nu, 4 dagen na de trip, wel. Mijn eigen domheid. Dus koop zo’n ding, als je het al gaat kopen, er zijn ook Europese bundels tegenwoordig, en test het.

Het moraal van dit verhaal; SMS anders  ‘LOSSE MB EU AAN’ naar 1255 en zet je roaming aan. Kost je minstens € 0,06 per Mb maar achteraf valt het best wel mee. Volgens mij ben ik minder dan € 100 kwijt en heb ik gebruikt gemaakt van Greenpalm live tracking, WhatsApp en navigatie. Onthoud dat dit een ‘once in a lifetime’ trip is. 

Einde deel 2.

Ik ga naar huis. Ik hoop dat mijn broer nu wel deel 1 en deel 2 gaat publiceren op Facebook. Maar ik heb het idee dat hij wacht tot ik klaar ben. Of wellicht heb ik zelf ergens de inlogcodes om dit te kunnen plaatsen. Lekker belangrijk.

Volgende keer ga ik wat schrijven over de omgeving en het uitzicht dat we hadden vanuit de Toyota gedurende de tocht. En eigenlijk wil ik daarna dan ook afsluiten. Ik wens u allen een slaapvolle nacht en tot ziens!